Nauka Zdjęcie z wieżą Eiffla w tle ma niemal każdy, kto choć raz odwiedził Paryż. Jednak rozpowszechnianie fotografii z symbolem miasta wieczorową porą stało się obecnie czynem zakazanym! Wieża Eiffla, będąca kiedyś dobre publicznym, w tym rok znalazła się w posiadaniu firmy SNTE. Za sprawą nowo zamontowanego oświetlenia, które rozjaśnia zabytek nocą, zastrzegła ona możliwość robienia w tym czasie zdjęć obiektu. Dla zawodowych fotografów i pasjonatów wieści te są bulwersujące. Z informacji przekazanych przez portal Euobserver, niemożliwym jest zamieszczenie nocnych zdjęć wieży nawet na facebooku! Firma SNTE uspokaja, że prawa autorskie, którymi objęty jest obiekt, nie zakazują jednak wykonywania fotografii niekomercyjnych. Nie jest to jednak odosobniony przypadek. Podobnie jest z chronionym prawami autorskimi brukselskim Atomium, jednak w tym wypadku również zdjęcia wykonywane w ciągu dnia są niedozwolone. Prawo łamane jest także podczas zamieszczania na internecie fotografii gmachu Parlamentu Europejskiego w Brukseli i w Strasburgu. Zarówno Belgowie jak i Francuzi opierają się na klauzuli zamieszczonej w dyrektywie Unii Europejskiej stanowiącej o prawie autorskim w społeczeństwie cyfrowym z 2001 roku. Umożliwia ona zakaz publikacji zdjęć obiektów, które zostały objęte prawem autorskim przez ich właścicieli. Tagi fotografia paryż wieża eiffla ZAPISZ SIĘ NA NEWSLETTER Dowiaduj się więcej o świecie i bądź na bieżąco z naszymi informacjami, poradami, konkursami JESTEŚMY W SOCIAL MEDIACH ZAPRENUMERUJ NATIONAL GEOGRAPHIC Zamów jeden z pakietów i otrzymuj magazyn co miesiąc wprost do domu National Geographic 7/22 Magazyn NATIONAL GEOGRAPHIC jest dostępny w sklepie z darmową dostawą. Już wkrótce ewydania.

Pobierz to zdjęcie Trocadero I Sekwany Widok Z Wieży Eiffla Nocą teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem zdjęć stockowych iStock, obejmującej zdjęcia Architektura, które można łatwo i szybko pobrać.

Budowę wieży rozpoczęto w 1887 roku, a zakończono dość szybko, bo w 1889 roku. Do 1930 roku uznawana była za najwyższą budowlę na świecie. Co ciekawe, w zależności od temperatury, wysokość wieży może zmieniać się nawet o 18 centymetrów, natomiast podczas wietrznej pogody konstrukcja przechyla się na boki do 7 centymetrów

Zachód słońca nad Wieżą Eiffla. Jest kilka lepszych miejsc do oglądania zachodu słońca. 5 z 17 Jon Hicks / Getty Images Tłumy na Wieży Eiffla. Wieża Eiffla przyciąga miliony turystów każdego roku. 6 z 17 Ondrej Cech / Getty Images Rejsy zabytkowym samochodem przy wieży Eiffla. Zabytkowy samochód kręci się w pobliżu Wieży

Wieża Eiffla w Paryżu jest jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji na świecie. Przez cały czas swojego istnienia ponad 250 milionów ludzi odwiedziło jego wieżę. Artykuł zawiera wiele ciekawych rzeczy na temat "żelaznej damy" Paryża (jak sami Paryżanie nazywają Wieżą Eiffla). Ci, którzy wkrótce zobaczą to na własne oczy, artykuł będzie służył jako dobry przewodnik do podróżowania. Dowiesz się o historii jego budowy, lokalizacji i kilku ciekawych faktach na temat tej pięknej struktury. Więc zaczynajmy. Krótka historia Historia wieży Eiffla w Paryżu jest niesamowita. "Żelazna dama" została zbudowana na wystawie światowej w Paryżu w 1889 roku, zbiegając się z setną rocznicą Bastylii, jednego z najważniejszych wydarzeń rewolucji francuskiej. Nic dziwnego, że projekt został uznany za wzniosły i spektakularny. Założono, że wieża będzie łukiem wejściowym wystawy. Początkowo miała to być tymczasowa struktura, stworzenie Eiffela musiało zostać odinstalowane 20 lat po zakończeniu budowy. Popularność Eiffela Plan wystawy został ogłoszony na 5 lat przed jej otwarciem. W 1884 roku Gustave Eiffel rozpoczął pracę nad projektem gigantycznej wieży. Należy zauważyć, że w tym czasie Eiffel był już dość doświadczonym i uznanym inżynierem: wcześniej z powodzeniem budował mosty kolejowe (w szczególności stworzył kilka unikalnych konstrukcji stalowych), stworzył ramę i cokół dla Statuy Wolności, zbudował stację kolejową w Peszcie, wiadukt kolejowy na południu Francji. Ze względu na popularność inżyniera na temat projektu wieży bardzo szybko stała się znana. Konkurs projektów wystawienniczych W tym samym czasie zaczął otrzymywać propozycje na wystawę urządzenia. Konkurs projektów wystawienniczych otwarto w 1886 roku, zaproponowano 107 prac. Oferowano raczej nietypowe opcje, np. Gigantyczny pomnik gilotyny jako symbol ofiar rewolucji. Eiffel zaprezentował ponad 5000 rysunków detali wieży. Większość prac jego konkurentów została odrzucona, ponieważ naśladowali projekt Eiffla. Źródło inspiracji Pomysł wieży został przejęty przez Eiffla od dwóch inżynierów Maurice'a Kehlena i Emile'a Nugiera. Ci ludzie pracowali w należącej do Eiffla hucie stali pod Paryżem. Zaletą Gustave Eiffel jest to, że w oparciu o surowe projekty stworzył projekt o niesamowitych proporcjach, który stał się dziełem sztuki zarówno pod względem inżynierii, jak i architektury: wieża wyróżnia się wyrafinowaniem i elegancją. Ciekawa informacja: Eiffel nie był w stanie zdać egzaminów wstępnych do Paryskiej Szkoły Politechnicznej, ale kształcił się w paryskiej Szkole Sztuk i Rzemiosła, co wpłynęło na rozwój jego artystycznego smaku. Protest kreatywnej inteligencji Projekt Eiffel został przyjęty, ale nie wszystkim się to podobało. Wielu konserwatywnych przedstawicieli kultury francuskiej postrzegało projekt z wrogością. W jednej z francuskich gazet ukazał się menedżerowi wystawy wściekły list, domagając się uniknięcia budowy "żelaznego potwora" w centrum Paryża, co zagraża klasycznemu, wiekowemu stylowi miasta. Jak na ironię projekt ten został nazwany "szkieletem dzwonnicy" i, jak można się spodziewać, Wieżą Babel. List podpisał Guy de Maupassant, syn Alexandra Dumasa, Paul Verlaine. Następnie Eiffel poświęcił dużo czasu i wysiłku, aby uspokoić i powstrzymać gniewne ataki oburzonych postaci kulturalnych. Budowa Pomimo wszystkich trudności, Eiffel mógł przystąpić do budowy wieży. Budowa została ukończona za niecałe dwa lata. Prace zostały zakończone tak szybko dzięki szczegółowym rysunkom pokazującym lokalizację części, racjonalną organizację pracy, wykorzystanie zaawansowanych technologii według standardów czasu, wysoko wykwalifikowanych pracowników. Ponadto większość części została wykonana z góry, zostały wstępnie wykonane otwory do montażu. Ponad 70 naukowców, inżynierów i menedżerów pracowało z Eiffel. W dowód wdzięczności za to ich nazwiska są zapieczętowane po czterech stronach parapetu pod pierwszym poziomem. Fundacja. Zaawansowane doświadczenie genialnego inżyniera W celu założenia wieży wykopano cztery pięciometrowe doły (dla każdej z podpór). Ze względu na bliskość fundamentu przyszłej wieży Sekwany, Eifel zastosował metodę, którą wymyślił przy budowie mostów: w piwnicy zainstalowano kesony, w których powietrze było pod ciśnieniem, co chroniło miejsce pracy przed infiltracją wód gruntowych i pozwalało robotnikom łatwo uzyskać ziemię. Twardy etap: pierwszy poziom Wielki wysiłek kosztował Eiffel i jego koledzy, instalując stronę pierwszego poziomu. Cztery nogi podporowe, znane pod kątem do powierzchni ziemi, oraz słupy pierwszego poziomu musiały być trzymane na wielkich lasach z drewna. Pochylona podpora utrzymywana jest na cylindrach z metalu z piaskiem w środku. Piasek rozlał się małymi porcjami, co pomogło stopniowo osiągnąć prawidłowe nachylenie każdej z nóg wieży. Prace te zostały zakończone przez urządzenia hydrauliczne w podstawie każdej z nóg wspierających, które skorygowały ich ostateczne położenie. W ten sposób ich pozycja została dostosowana do wzmocnienia pierwszego piętra. Gdy platforma leżała dokładnie równolegle do podłoża, podnoszono windy regulacyjne, platforma była przymocowana do podpór, a wszystkie prace były później wykonywane na pierwszej i wyższej kondygnacji. Pierwsze windy Pierwsze windy Wieży Eiffla, których zdjęcia zdumiewają wielu i budzą nieodparte pragnienie zobaczenia go choć raz w życiu, działały przy pomocy pomp hydraulicznych. Dwie windy zainstalowane w 1899 r. Nadal działają. Znajdują się one na zachodnich i wschodnich nogach wieży. W 1983 roku zostały wyposażone w silniki elektryczne, ale oryginalne pompy hydrauliczne z czasów Eiffla są zachowane, mogą być sprawdzane przez każdego. Leon Edu Lift Stworzenie windy między drugim a trzecim rzędem Eiffla jest obowiązkiem jego kolegi-studenta, Leona Eda. Winda była systemem dwóch balansujących kabin. Górna kabina była napędzana hydraulicznie, dolna służyła jako przeciwwaga. W połowie drogi (na wysokości około 175 metrów) pasażerowie zostali zmuszeni do zmiany na inną kabinę. System ten działał również do 1983 r., A następnie zainstalowano podnośnik elektryczny na terenie dźwigu Leon Ed. Pierwsza wspinaczka na pierwsze kroki Błyskawiczne tempo budowy uderzyło w paryżan. Niecałe 26 miesięcy po rozpoczęciu pracy kilku urzędników (tych, którym pozwolono na zdrowie), na zaproszenie Eiffla, wstąpiło na pierwsze 1710 stopni. Koniec budowy i pierwszy triumf "Żelaznej Damy" Budowa wieży Eiffla, której zdjęcie można zobaczyć w artykule, została ukończona w 1889 roku. "Żelazna dama" przez pół roku wystawy przyciągnęła ponad dwa miliony zwiedzających, a do końca 1889 roku projekt spłacił ponad połowę. Rozwój technologii i ratownictwo od demontażu Jak już wspomniano, opus Eiffela musiał zostać rozebrany 20 lat po jego instalacji. Jednak wraz z rozwojem technologii do budowy genialnego inżyniera znaleziono wiele aplikacji. Tak więc w 1898 roku odbyła się pierwsza telegraficzna sesja komunikacyjna pomiędzy wieżą a Panteonem, oddalonym o cztery kilometry. W 1903 r. Generał Fourier wykorzystał obiekt do swoich eksperymentów z bezprzewodową komunikacją telegraficzną, po czym obiekt stał się przydatny dla wojska. W związku z tym uratował "Żelazną Damę". W 1906 r. W wieży została zorganizowana stacja radiowa, aw 1907 r. Inżynier z Rosji, Romeiko-Gurko, zaproponował projekt gigantycznego zegarka elektrycznego na wieży Eiffla, który został przyjęty i wdrożony. W rezultacie Gustave Eiffel przedłużył dzierżawę swojego budynku na kolejne 70 lat. Dalsze wydarzenia przyczyniły się tylko do pozostawienia wieży na swoim miejscu na czas nieokreślony: przechwytywanie radiowe, przeprowadzane za pomocą wieży, uratowało armię francuską podczas działań wojennych pierwszej wojny światowej. Technologia nie zatrzymała się, radio nadal się rozwijało, a od 1922 roku radio mocno się tu osiedliło, pojawił się program Wieży Eiffla. W 1925 r. Próbowali najpierw nadać sygnał telewizyjny z wieży. Stabilna transmisja telewizyjna została ustanowiona do 1935 roku. Do dziś wieża to kilkadziesiąt anten radiowych i telewizyjnych. W końcu nie było mowy o rozebraniu wieży. Wieża Eiffla dzisiaj Dziś specjalną organizacją odpowiedzialną za decyzję władz miasta zajmuje się dzieło Eiffela. Firma monitoruje wygląd wieży, iluminacji (na wieży znajduje się około 100 000 lamp świetlnych), zapewnia jej wykorzystanie w kampaniach reklamowych. Co ciekawe, co 7 lat używa się 57 ton farby, aby chronić wieżę przed korozją. Urządzenie i projekt Wieża Eiffla ma trzy kondygnacje. Wysokość każdego z nich wynosi odpowiednio 60, 140 i 275 metrów. Na pierwszym poziomie można odwiedzić restaurację, na drugim - redakcję gazet, na trzecim - biuro Eiffla. Przy okazji, mówiąc o biurze, należy zauważyć, że pokój jest nadal zachowany i jest otwarty dla publiczności od 2015 roku. Konstrukcja wieży zapewnia jej stabilną pozycję w każdych warunkach pogodowych: wklęsłe kolumny nośne nie pozwalają na odchylenie wieży o więcej niż 12 cm, nawet przy najsilniejszych wiatrach występujących w tym paśmie, a latem w najwyższych temperaturach deformacja nie osiąga wartości powyżej osiemnastu cm. Zastanawiasz się, ile metrów wieża Eiffla? To jest teraz i rozważ. Wysokość Wysokość wieży Eiffla dzisiaj - 324 metry. Początkowo miał wysokość 300,65 metrów. Wieża wyrosła dzięki nowej antenie nadawczej. Inne interesujące fakty Chciałbym rzucić światło na kilka bardziej interesujących faktów na temat tej pięknej struktury. Tak więc Opus Eiffla ma swój własny opatentowany kolor - Eiffel Brown, jego cechą jest brązowy odcień. Wcześniej kolor wieży zmieniał się kilka razy: "Żelazna dama" była żółta, ochra, a nawet czerwono-brązowa w różnych okresach. Guy de Maupassant często odwiedzał restaurację znajdującą się na pierwszym poziomie. Ku zdziwionym pytaniom o to, dlaczego jadł obiad w miejscu, które tak mu nie lubił, powiedział, że stamtąd wieża nie jest widoczna. Na kilka dni przed przybyciem Hitlera po schwytaniu Paryża winda nagle przestała działać. Po wyzwoleniu miasta, także nagle zarobił. Powód jest wciąż nieznany. Eiffel był nie tylko genialnym inżynierem, ale także, w nowoczesnych terminach, kompetentnym specjalistą od marketingu i popularyzatorem. Przekonał kompozytora Charlesa Gounoda, który ostatnio oburzył się z budowy "żelaznego potwora", żeby skomponować coś w wieży. W rezultacie robotnicy podnieśli fortepian do wieży. Właśnie wtedy Charles Gounod napisał swój "Koncert w chmurach". Przez wszystkie lata istnienia wieży (ponad 120 lat) był sprzedawany i kupowany ponad dwa tuziny razy. Warto zauważyć, że w ciągu roku około 7 milionów turystów odwiedza ten punkt orientacyjny, czasem nawet do 30 tysięcy dziennie. Tylko w celu wydrukowania biletów wejściowych potrzebujesz 2 ton papieru. Fakt, że Wieża Eiffla jest żonaty, jest niesamowity! W 2007 roku wyszła za Ericę La Brie, obywatelkę USA. Na weselu udział wzięło kilka druhen. Oczywiście małżeństwo nie zostało uznane przez władze, ale panna młoda mogła zmienić nazwę. Teraz nazywa się Eric La Tour Eiffel. Jak dotrzeć do zabytków? Większość turystów interesuje się tym, gdzie znajduje się wieża Eiffla w Paryżu i jak się do niej dostać. Znajduje się na terytorium Marsa przed mostem Jena. Dokładny adres Wieży Eiffla: Champ de Mars, 5 Avenue Anatole France, Paris. Podróżując metrem, należy wysiąść na stacji Bir-Hakeim linii 6, udać się do nasypu Branly, stamtąd do wieży dość blisko. Alternatywnym sposobem jest stacja Trocadero linii 9. Tutaj musisz trochę iść: musisz iść na plac Trocadero i przejść przez Ogrody Trocadero, będziesz musiał tylko przejść przez most nad Sekwaną (nazwa portu to Port d'lena), aby być na miejscu. Inną alternatywą jest wysiąść na stacji RER Champ de Mars Tour Eiffel linii C podmiejskich pociągów kolejowych w Paryżu. Możliwe jest również wejście na pole Marsa na stacji Ecole Militaire i krótki spacer do miejsca docelowego. Autobusy o numerach 42, 69, 72, 82 i 87 na wieży Eiffla. Kiedy odwiedzić Latem godziny pracy wieży są od 9:00 do 00:00, zimą, od 9:30 do 23:00. Jeśli masz czas i środki, uzbrój się w kamerę i spróbuj dotrzeć tutaj zarówno w dzień, jak i w nocy: widok z Wieży Eiffla do Paryża jest piękny w obu przypadkach. Hotele W pobliżu Pola Marsowego można znaleźć wiele hoteli z widokiem na Wieżę Eiffla o różnym poziomie usług i kosztów utrzymania. Rozważ kilka różnych opcji. PullmanParisTourEiffel - ma cztery gwiazdki i jest prawdopodobnie najbardziej zbliżoną opcją do wieży. Większość pokoi z balkonami oferuje piękne widoki na główną atrakcję Paryża i jego okolic. Hotel znajduje się obok wspomnianej wcześniej stacji Bir-Hakeim i sklepu spożywczego. W pobliżu można znaleźć wiele małych kawiarni. Wadą hotelu jest to, że Wieża Eiffla nie jest widoczna bezpośrednio z jego okien, a "Żelazną Damę" można podziwiać tylko z balkonu. Pokoje tutaj kosztują od 200 euro za dzień. Mercure Paris Centre Tour Eiffel. Hotel ma cztery gwiazdki, podróż do Wieży Eiffla zajmie tylko około dwóch minut. Z najwyższych pięter hotelu można podziwiać wyjątkowy widok na kawałek Eiffla. Jest klub fitness i bar. Cena za dzień - 130 euro. Shangri-LaParis. Natychmiast należy powiedzieć, że ten hotel jest drogi. Hotel Palace mieści się w budynku, który w przeszłości był rezydencją księcia Rolanda Bonaparte. Dziś jest obiektem chronionym jako zabytek architektury. Położony nad brzegiem Sekwany, w odległości pół kilometra od Wieży Eiffla. Cena odpowiada statusowi - od 900 euro za dzień. Del'avre. Hotel znajduje się również w centrum miasta. Do dyspozycji Gości są przytulne pokoje o oryginalnym wystroju. Znajduje się 700 metrów od Pól Marsowych. Ceny pokoi za noc - od 90 euro. LeMarquisEiffel. Hotel ze stylowo urządzonymi pokojami w spokojnej okolicy. Droga do Wieży Eiffla pieszo zajmie około siedmiu minut. Cena za dzień - od 190 euro. Artykuł będzie przydatny i interesujący nie tylko dla tych, którzy wybierają się w podróż, ale także do odwiedzenia paryskiej piękności. Znajomość z nią gwarantuje niezapomniane wrażenia.

Wybierając się na długo wyczekiwany urlop warto pamiętać o kilku zasadach związanych z fotografowaniem architektury (także tej zabytkowej) i eksponatów muzealnych. Nie wszyscy bowiem wiedzą, że udostępnianie zdjęć znanych atrakcji turystycznych, jak paryska wieża Eiffla czy brukselskie Atomium, obwarowane jest szeregiem regulacji prawnoautorskich. Większość otaczających nas przedmiotów czy zjawisk można spokojnie zakwalifikować jako utwory w rozumieniu prawa autorskiego. Reklama na bilbordzie, muzyka z radia czy w końcu budynki, rzeźby i inne obiekty, na stałe umiejscowione w przestrzeni publicznej podlegają regulacjom, określającym zasady ich eksploatacji. Najważniejszym przepisem w tym kontekście będzie uregulowane w art. 33 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych tzw. prawo panoramy (znane również jako „wolność panoramy), które pozwala na wykorzystywanie (nawet komercyjne) „utworów wystawionych na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach, placach lub w ogrodach, jednakże nie do tego samego użytku” (utworem w tym kontekście są oczywiście budynki stanowiące bezsprzecznie wynik pracy twórczej ich projektantów, architektów i budowniczych.). Ratio legis przywołanego przepisu polega przede wszystkim na umożliwieniu swobodnego fotografowania lub filmowania przestrzeni publicznej bez konieczności uzyskiwania jakichkolwiek zgód. Pamiętając, że rozpowszechnianie utworu (przedmiotu prawa autorskiego) zależne jest od zgody twórcy, wolność panoramy stanowi ciekawy wyjątek od ogólnej (i naczelnej) zasady prawa autorskiego. Należy jednak wspomnieć, iż rzeczona wolność jest w zasadzie nieco ograniczona, gdyż dotyczy jedynie obiektów stale wkomponowanych w krajobraz danego miasta. Spod regulacji wyłączone są wszelkie czasowe ekspozycje artystyczne czy wystawy sklepowe. Bardzo ważnym elementem tego przepisu jest również końcowy zapis sugerujący dopuszczalność wykorzystywania elementów panoramy, tylko w wypadku, gdy nie będzie to miało na celu „tego samego użytku”. Te dość zawiłe stwierdzenie, można sprowadzić jednak do zakazu bezprawnego kopiowania cudzej pracy. Np. jeżeli zdjęcie rzeźby czy muralu posłuży do wykonania identycznego dzieła – kopii uwiecznionej przez nas pracy. Od powyższej zasady oczywiście istnieją pewne wyjątki. Wypada również wspomnieć, że nie tak dawno temu, bo w połowie 2015 r. Parlament Europejski debatował nad ograniczeniem wolności panoramy. Zaproponowana przez francuskiego deputowanego Jean-Marie Cavadę poprawka zakładała, że komercyjne wykorzystanie fotografii czy materiałów audiowizualnych przedstawiających obiekty publiczne, będzie każdorazowo wymagało uzyskania zgody twórcy dzieła albo odpowiedniego urzędu. Europosłowie na szczęście odrzucili ten pomysł, gdyż słusznie wskazała Julia Reda z Partii Piratów – planowana reforma mogłaby uniemożliwić lub znacznie utrudnić pracę wielu twórcom oraz ograniczyć dostęp do kultury wiedzy. Nie znaczy to jednak, że wszystkie państwa Unii Europejskiej stają po stronie swobodnego dostępu do utworów architektonicznych. Wystarczy wspomnieć chociażby Belgię, która ograniczyła swobodę rozpowszechniania materiałów zawierających jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych – brukselskie Atomium. Ta imponująca rzeźba przedstawiająca powiększony 165 miliardów razy model kryształu żelaza, podlega ochronie i udostępnianie przedstawiających ją zdjęć np. na portalach społecznościowych będzie stanowiło naruszenie. Z podobną, choć nieco bardziej skomplikowaną sytuacją, będziemy mieć do czynienia z Wieżą Eiffla. Najpopularniejszą atrakcję turystyczną Paryża można swobodnie fotografować za dnia, jednak, aby legalnie opublikować zdjęcia wykonane w nocy, musimy już uzyskać pozwolenie. Zastanawiacie się – dlaczego? Otóż prawem autorskim chronione jest oświetlenie obiektu. Iluminacja świetlna wieży Eiffla została stworzona przez Pierre’a Bideau na początku 1985 r. Francuskie sądy uznały, że takie oświetlenie jest na tyle oryginalne i nowatorskie, iż stanowi samodzielny utwór chroniony przez francuskie prawo (Sąd Apelacyjny w Paryżu, r., Francuski Sąd Najwyższy, r.,). Prawa te są zarządzane w imieniu i na rzecz paryskiego merostwa przez Stowarzyszenie ds. Eksploatacji wieży Eiffla (Société d’Exploitation de la Tour Eiffel) i to właśnie do tego organu należy się zgłosić po upoważnienie do rozpowszechniania wizerunku wieży Eiffla z nocną iluminacją świetlną. Zwyczajowo przyjmuje się, że art 33 Pr. Aut. dotyczy wyłącznie obiektów znajdujących się w otwartej przestrzeni publicznej. Taka konstrukcja przepisu sprawia, że nie obejmuje on wnętrz budynków, takich jak np. hale dworcowe czy sale restauracyjne. W sytuacji, w której chcielibyśmy udostępnić materiały przedstawiające taką przestrzeń będziemy musieli uzyskać zgodę nie tylko właściciela praw autorskich, ale również właściciela bądź zarządcy samego obiektu. Warto zatem przed wizytą w danym muzeum czy bibliotece zapoznać się zasadami obowiązującymi w zakresie rozpowszechniania zdjęć wnętrz budynku. Tak samo, jak warto czytać muzealne regulaminy – w nich bowiem znajdziemy informacje dotyczące fotografowania eksponatów. Co prawda, można zaryzykować stwierdzenie, że w większości przypadków prawa autorskie już wygasły (70 lat od śmierci autora bądź ostatniego ze współautorów dzieła), nie znaczy to jednak, że instytucje nie mogą wprowadzać własnych wytycznych. Najczęściej spotykanym obostrzeniem jest zakaz używania lamp błyskowych, które mają powodować reakcje fotochemiczne ingerujące w strukturę konkretnego eksponatu czy obrazu. I tak jak nie spotkałem się z sytuacją, żeby ktoś kwestionował tę zasadę, to już pobieranie opłat za możliwość wykonywania zdjęć w muzeach wydaje się być nieco nie na miejscu. Podobnego zdania był Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który na początku 2010 r. rozpatrując właśnie taką sprawę uznał, że zapisy w regulaminie, które ograniczają fotografowanie i filmowanie eksponatów (aby móc to swobodnie czynić, należało uzyskać zgodę dyrektora oraz uiścić odpowiednią opłatę) są niezgodne z prawem konsumenckim i postanowił wpisać je do, prowadzonego przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Rejestru Klauzul Niedozwolonych (poz. 1945). Co ciekawe, konsekwencją tego wyroku (oczywiście oprócz zakazania tego typu zasad) jest uznanie muzeów za przedsiębiorców, a zwiedzających za konsumentów – taka konstrukcja umożliwiła objęcie zwiedzających szerszą ochroną prawną w przypadku stosowania nieuczciwych praktyk ze strony dyrektorów czy zarządców konkretnych instytucji. fot. Autor: Paweł Kowalewicz, prawnik w Fundacji Legalna Kultura

zdjęcia wieży eiffla nocą